مهیا گل کوهی

#نقد

او 

هر چه شعر بود را

از گردن چوب لباسی اتاقش می آویخت

اتاقش بوی نای کتاب

بوی نای بیماری ناشناخته ای می داد

از او باید ترسید

او یاد می داد که واژه ها را یاد بگیری

کتاب را خوب بخوانی

از او باید ترسید

او از عهد دقیانوس یک مومیایی زنده را

به سرزمین تاکستان پیر آورده بود

من او را شکافتم

من کاشف شدم 

او هرگز نخواهد دانست 

که از پهلوگرفتگی اش در شفق

چندیست که گذشته است

من او را

او مرا

ما هم را

در سکوت کتابخانه ای بی شرم 

لای کتابی کهنه 

بدور انداخته ایم

ما مچاله های افکار پوچیم

راهیان رو به دیوانگی لحظه ها

بغض راهی میشود

تا در گلوگاه تنگ گلو 

خانه کند

و او این را هرگز نمی دانست

نمی داند

#مهیا_ گل_کوهی 

بنام خداوند مهر و مهربانی 

#نقد_شعر_سپید.  

از آنجایی که معتقدم اثر ارائه شده، گویای تمام ویژگی های خواسته و ناخواسته خود خواهد بود، بنابراین آن را بدون در نظر گرفتن نام صاحبش نقد بررسی خواهم کرد.  

▪️قبل از اینکه به نقد بپردازم لازم می دانم به چند نکته اشاره کنم.  در،شعر سپید اولین قدم اثبات شعریت در اثر می باشد.  یک  تعریف ساده از شعرکه  می تواند:

(( ثبت احساس در گذر ثانیه ای از زمان، در جوار اندیشه و تخیل باشد  که با کلمات جاری شده و در آن، صاحب اثر، با در نظر گرفتن چارچوب لازم به خلق زیبایی پرداخته، قطعاً خلق زیبایی با در نظر گرفتن چارچوب لازم بدون در نظر گرفتن معنا و مضمون امکان پذیر نیست. )) 

🔸به لحاظ نقد لغوی اثر ارائه شده در انتخاب لغات، چیدمان و جایگزینی آنها، استفاده از قواعد و قوانین دستور زبان، ترکیب سازی،  کاربرد زبان ( در حالت کلی)  موفق نبوده.  

ترکیب سازی هایی مثل مومیایی زنده،  سرزمین تاکستان پیر،  پهلوگرفتگی در شفق،  گلوگاه تنگ گلو و.....  نه تنها به زیبایی اثر، چیزی نمی افزاید، بلکه سبب آسیب به مضمون و محتوای اثر نیز شده است.  این قبیل کلمات. به مثابه کلمات عاریه است که به  این اثر راه پیدا کرده، زیرا بافت این کلمات با بافت کلی اثر همخوانی ندارد. 

 

یکی از مسائل مهم و مطرح در شعر سپید بافت کلمات است که علاوه بر زیبایی می تواند نشان دهنده تفکر شاعر باشد.  

از طرف دیگر همین  بافت کلمات، اثر ارائه شده را دچار دوگانگی زبانی کرده و نشان دهنده عدم دقت کافی شاعر در انتخاب لغات است.  

🔸 به لحاظ نقد فنی، با توجه به عدم اثبات شعریت در اثر، استفاده از حلقه های زنجیره روایی، در آن  نشان دهنده ساختار داستان هستند.  

بنابراین اثر ارائه شده یک داستان است.  

متاسفانه در بررسی روایی ساختار روایی و منطق روایی اثر نیز دچار پراکندگی ست. 

بحث پراکندگی در اثر روی محور جانشینی، سبب پراکندگی در مضمون و محتوای اثر نیز شده است. 

 می تواند حاصل پراکندگی ذهنی شاعر باشد.  

این اثر نتوانسته تحت  چهارچوب درست، ساخته و پرداخته شود.  بیش از این پتانسیل نقد را در خود ندارد.  

برای صاحب اثر آرزوی سلامتی و موفقیت دارم.  

با تشکر 

مریم راد " واژه " 

#واژه 

@ashenayeeshgh